แปลกนะครับคนเรา นึกจะเปลี่ยนอะไรก็เปลี่ยนกันง่ายๆ แต่บางอย่างอยากจะเปลี่ยนแต่กลับเปลี่ยนมันไม่ได้เลย แถมบางทีเปลี่ยนแบบกระทันหันในแบบที่เราไม่ทันตั้งตัวเลยด้วยซ้ำ ถ้าเปลี่ยนไปในทางที่ดี มันก็ดีไป แต่ถ้าเปลี่ยนไปในทางไม่ดี คนที่ถูกแบบหลังนี่ก็หนักหน่อย ปรับตัวยากแน่นอน
ผมคนนึงครับ อะไรจะเปลี่ยนก็เปลยี่นได้ง่ายๆ แฟนผม เธอมีเรื่องกับคนตำแหน่งใหญ่กว่าในที่ทำงาน (ผมกับแฟนทำงานที่เดียวกันครับ) ทะเลาะกันเสร็จวันต่อมา แฟนผมหยุดงานซะอย่างงั้น และก็บอกผมว่าอยากจะกลับบ้านที่อยู่ต่างจังหวัด ผมก็ไม่ได้คิดอะไรครับ แต่ในวันที่แฟนผมหยุดนั้น เธอก็ไปชื้อตั๋วรถทัวร์เพื่อที่จะกลับบ้านในวันต่อมาทันที สรุป เธอใช้เวลาเบ็ดเสร็จในการตัดสินใจและกระทำ เป็นเวลา 3 วัน
ผลกรรมที่ตามมาคือ "ผม" ครับ งานที่ผมทำ ถึงงานมันจะไม่ดี และก็เหนื่อย แต่ผมให้สัญญากับแฟนว่า ทำงานไปถึงต้นปีหน้า ผมจะพาแฟนกลับบ้าน พร้อมกับเงินสักก้อน ซึ่งผมมั่นใจว่าผมต้องเก็บได้แน่ และกลับไปตั้งตัวกันที่บ้าน แต่นี่ยังไม่ทันต้นปี แผนต้องเปลี่ยน แฟนผมกลับบ้าน ผมพอแฟนมีเรื่องกับที่ทำงาน ผมจะอยู่ยังไงล่ะครับ ต้องเลือกแฟนไว้ก่อนสิครับ ก็แฟนเราทั้งคน
แฟนผมกลับบ้านแฟน ผมก็เลยตัดสินใจกลับ้บ้านของผม ซึ่งอยู่คนละจังหวัดครับ เรื่องมาเกิดตอนนี้อีก 1 ดอกครับ แฟนผมทำท่าไม่พอใจ และบอกว่า คบกับผม มา 4-5 ปีกลับไม่มีอะไรเลย เงินเก็บก็ไม่มี สมบัติ ที่ดิน ก็ไม่มี ราวกลับว่า คบกับผมแล้วเธอจะชิปหาย ซะอย่างงั้น!!!
เธอบอกว่าคนเกิดปีเดียวกัน อยู่กินกันลำบาก...
ผมไม่เข้าใจครับ...ใช่ผมยอมรับโดยสดุดีว่าผมจนจริงๆ จนถึงขนาดทุกวันนี้ผมไม่มีที่ดินที่จะฝังศพตัวเอง แต่ทำไมล่ะครับ ในนเมือเราสารามถหาใหม่กันได้ ถ้าตอนนี้แฟน กับ ผมยังทำงานที่เดิม ถึงมันจะเหนือยหน่อย แต่ พอถึงปีหน้าผมมั่นใจครับว่า ผมมีเงินให้แฟนผมถือแน่นอนอย่างน้อยก็ 20,000 บาท ทั้งที่ผมอยากให้มันเป็นแบบนั้น แต่แฟนผมดันมาออกจากงานก่อน (แต่เธอก็ถูกหัวหน้าว่าจนเกินไปจริงๆน่ะแหล่ะครับ ซึ่งตอนหลัง หัวหน้าก็กลับมาพูดคล้ายกับจะขอโทษกับแฟนผม)
ครับแฟนผมเหนื่อย แต่แค่บอกผมสักคำ ผมจะไม่ให้เธอเหนื่อยเลยสักนิดครับ ผมจะทำงานหาเลี้ยงตัวเอง และตัวของแฟนผมเอง เราลงเรือลำเดียวกันแล้ว ถ้าเธอจะมาปล่อยผมให้ กระโดดลงกลางทะเล และอ้างว้างโดดเดี่ยวคนเดียวผมว่ามันคงเกินไปนะครับ ผมตลอดเวลาผมไม่เคยคิดจะรังเกียจแฟนผมคนนี้เลย เพราะทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ ตอนที่คบกันตอนแรกถึง 2ปี กว่าแฟนผมเธอใช้แต่เงินทางบ้านของผม โดยที่ทางบ้านของเธอไม่เคยออกสักบาท
มาถึงตอนนี้ บ้านผมเจอเคราะห์กรรม แฟนผมทำท่าว่า รักในความอิสระ ออกมาบอกว่า "ถ้าเราไม่มีเงินเก็บเลยก็แยกกันด้วยดี" "คนเกิดปีเดียวกัน คบกันไม่ยืด คบกันไม่ขึ้น" อยากจะให้เวลาตัวเอง" หลายๆเหตผลมันทำให้ผมน้ำตาไหลแบบไม่อายใครเลย
ทำมไมอ่ก่อนไม่เป็นแบบนี้ แต่ทำไมพอตอนนี้ กำลังบาก ถึงมาทำกันแบบนี้
จริงๆแล้วเรื่องนี้มันยังไม่เกิดขึ้นหรอกครับ แต่ผมฟังจากคำพูดของแฟนผมแล้ว ผมน้ำตาจะไหลยังไงไม่รู้ครับ
ผมถามแฟนว่า "นี่ ตัวเองจะกลับมาหาเราอีกมั๊ย?"
"เรายังไงก็ได้" นี่คือคำตอบของแฟนผม
วันก่อนผมถามว่า "ตัวเองโทรฯหาแม่มั้งมั๊ย?"
"เราโทรฯหาแล้ว แม่เราบอกว่า คบกับพัท ทำไมไม่ได้อะไรเลย ทำไมถึงอยู่กันไม่มีอะไรเก็บเลย ทำไมเพื่อนคนู้นคนนี้ถึงมีกันแล้ว ถึงรวยกันแล้ว ซึ่งเราก็คิดว่ามันจริง เรา 2 คนอยู่ด้วยกันมา 4-5 ปีทำไมมันไม่มีอะไรเลย ตอนนี้เรากำลังพิจารณาคำพูดของแม่เราอยู่ ตัวเองว่าเราคิดถูกมั๊ย?"
ใช่ครับ ที่แฟนผมพูดมันก็ไม่ผิด แต่ ผมอยากจะบอกว่า ทำไมไม่คิดถึงตอนที่มีความสุขด้วยกัน ถึงมันจะไม่มากเหมือนคนรวยคนอื่นๆเขาก็เถอะ ทำไมถึงไม่คิดถึงตอนที่ผมยามอดข้าวอดน้ำ ประหยัดทุกอย่างเพื่อซื้อของต่างๆที่เธออยากได้ให้เธอ
ทำไมไม่คิดถึงตอนที่ผม เคยออกจากหอเพื่อนของผมเพื่อมาอยู่เป็นเพื่อนเธอ (จริงๆแล้วหากเห็นหน้าเธอด้วย) จนทำให้ผมต้องนอนข้างถนน
ทำไมไม่คิดถึงตอนที่เธอจะฆ่าตัวตาย และผมเป็นคนแรกที่เข้าไปหาเธอ ปลอบเธอตลอดเวลา และพร้อมที่จะรับฟังและอยู่เคียงข้างเธอโดยที่ผมไม่เคยคิดจะรำคาญ และมันจะเป็นอย่างนี้ตลอดไป
ทำมไม่คิดถึงตอนที่ผมส่งเงินส่งของให้แม่เธอตามที่เธอขอมา โดยที่ผมอาจจะหงุดหงิดมั้ง แต่ไม่ใช่เพราะผมไม่อยากให้ แต่ผมอยากให้เรา 2 คนตั้งตัวได้ก่อนแล้วจึงค่อยส่งให้พ่อแม่ของพวกเรา
สิง่ที่ผมทำมาทั้งหมด หากเธอลำบาก ผมขอโทษ ในขณะที่ผมนั่งเขียน (พิมพ์) อยู่นี้ น้ำอุ่นๆจากตาผมมันเริ่มไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ผมทำผิด หรือว่าอะไร ผมพร้อมแก้ไข ขอเพียงเธอบอกมา ผมพร้อมจะยอมทำทุกอย่าง ขอแค่เพียงเธอไม่จากผมไป....
ข้างนอกเธอจะได้เจอคนรวยและฐานะดีกว่าผมเป็นร้อยเท่าพันเท่าแน่นอน แต่ถ้าเธอจะหาคนที่รักเธอ ในแบบที่ว่า ยอมทำทุกอย่างเพื่อเธอ ชีวิตนี้ก็ยอมสละให้เธอได้ นอกจากพ่อแม่ของเธอแล้ว ผมกล้ายืนยันเลยว่ามีเพียงผมคนเดียวในจักรวาลนี้
แฟนผมบอกว่า ให้โอกาสผมอีกครั้งหนึ่ง น้ำตาผมให้ไม่หยุดเพราะความดีใจ และตั้งแต่นั้นมาผมยอมให้ตัวเองอดเพื่อพิสูจณ์ว่าผมจะไม่ให้เธอลำบอกอีกแล้วตลอดชีวิตนี้ (แต่ความจริง คนเราทุกคนมันก็ต้องมีขึ้นมีลงอยู่แล้ว)
สำหรับผมแล้วเธอเป็นมากยิ่งกว่าชีวิต เธอยืนอยู่ในระดับเดียวกับ พ่อและ แม่ ของผม เพราะเธอเป็นคนเดียวที่ผมกล้าพูดแบบไม่อายปากเลยว่า เธอลำบากมาด้วยกันกับผม (ตอนอยู่กับพ่อ แม่ ผมยังมีเงินอยู๋ แต่ตอนเริ่มคบและอยู่กับเธอ พ่อแม่ ผมเริ่มที่จะ จนลง เลยทำให้ผมกับเธอลำบากมาด้วยกัน)
ถ้าถามว่าผมยอมตายเพื่อเธอได้รึเปล่า? คำตอบคือ "ได้" และจะเป็นเช่นนั้นเสมอ และตลอดไป
ผมขอถามคำถามเธอคำถามเดียวว่า "ตัวเองจะอยู่กลับเราตลอดไปได้รึเปล่า?"
และผมเชื่อเหลือเกินครับว่า คำตอบขอแฟนผมก็คือ "ได้"
ครับ ตอนนี้เธออาจจะรักในความอิสระที่เธอ ได้อยู่ตัวคนเดียว ได้อยู่กับเพื่อนๆ และได้อยู่ไกลจากผม มันอาจจะทำให้เธอหลงผิดไปบ้าง แต่ไม่ว่ายังไง ผมยังรักเธอเสมอ และถ้าเธอกลับมาชายคนนี้ก็จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง
....
....
คำที่ผมอยากจะบอกมีเพียงคำเดียวครับ
...
...
"ให้โอกาสบอล อีกครั้งนะครับ ต่าย"
